Aynada Çocukluğum

İnsan kendini ister istemez yaptıklarıyla tanımlar. Hani derler ya "ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz". Bizi biz yapan hayata bakışımız, değer yargılarımız olsa da, başkaları için biz yaptıklarımız kadarıyla varızdır.

Üniversite sınavına düşünce olarak karşı da çıksak, hayat okulunda sınıf birincisi olmak da olsa hedefimiz, evlilik kurumuna inanmasak da, başkaları bizi tanımlarken önce "lise mezunu, bekar, vb." diye tanımlar.

Başkalarının düşünceleri, sözleri aynadır bize, özellikle de kendi aynamızı bulana kadar. Çocukların aynaları pusludur, bazen kırıktır. Evde, okulda hemen her aynanın önünde durup bir kendilerine bakarlar, özellikle de anne babalarının, öğretmenlerinin ve yaşıtlarının aynaları daha bir parlar.

İşte bu yüzden çocuklukta yaptıklarımız aynadan vurur yüzümüze. Büyürken kendimize hazırlayıp, sonra da hep cebimizde taşıdığımız aynada çocukluğumuzu görürüz, çoğu zaman.

Büyüdükçe ayna daha bir net gösterir, ama büyüklerin de aynaları değişkendir elbet. Bazen cebimizdeki ayna bir dev aynasıdır, ya da sizi yokmuş gibi gösteren buzlu bir cam parçası, ama artık bizim cebimizde. Yani ona güzel bir yüz çizmek, güvendiğiniz dostlarımıza aynamızı göstermek, onların sizin aynanıza güzel bir yüz resmetmesine izin vermek artık biraz da sizin elinizde.

Çocuklarımızın aynası henüz boşken, zamanı varken ona başarıları, becerileri, güzel günleri çizmesine yardım edin.

Yansıttığına zamanla benzediğimiz bu sihirli ayna artık güvenli ellerde... Malzemesi ne olursa olsun bu ayna sihirli bir ayna. Sihirli, sihirli olmasına da, bu ayna sesten çok görüntüyü yansıtır. Yani yapılanlar daha canlı, sözlerle uyumlu olduğu kadar da gerçek...


Dr. Koray Karabekiroğlu